Halverwege zijn leven wil Moncif maar één ding: terugkeren naar de normaliteit. Naar een leven met vrouw, kinderen, familie, in een stad die hij als de zijne kan en mag beschouwen. Voor iemand die altijd zijn eigen koers voer, is dat een bizar gevoel. Bizar genoeg om een radicale, illegale daad te stellen.
In De man die niet begraven wilde worden laat Rachida Lamrabet genadeloos voelen wat er gebeurt als je een leven lang om de belangrijke vragen heen fietst. Onzacht komt Moncif tot het besef dat niets vanzelfsprekend is. Dat traditie, religie en zeden een prominente plaats opeisen in zijn leven, of hij dat nu wil of niet.

Lamrabet zet een onvergetelijk personage neer. In zijn wanhoop ziet Moncif zichzelf, zijn dierbaren en de samenleving met een scherpte die we hem moeten benijden. Lamrabet is een rasvertelster. Met deze roman bewijst ze opnieuw dat haar stem uniek is in de Vlaamse literatuur.



Over De man die niet begraven wilde worden:
'Rachida Lamrabet is een interessante nieuwe stem in de Europese literatuur.'
- Die Zeit



'Haar verhalen waren voor mij een oogopener.' - Eva Brems



'Met haar eerste verhalenbundel bevestigde Lamrabet dat ze tot de betere Vlaamse schrijvers moet worden gerekend.' - Knack